Veranderingen en veel te doen.
Door: Johan
Blijf op de hoogte en volg Johan
17 April 2011 | Peru, Cuzco
Veranderingen en veel te doen.
Ondertussen is het alweer ruim twee weken geleden dat ik iets van me heb laten horen.
Eén van de belangrijkste gebeurtenissen sindsdien: ik ben verhuisd naar een ander gastgezin. Nadat ik in het eerste gastgezin had aangegeven dat het eten voor mij tekort was, kregen we wel meer te eten maar de sfeer was er niet beter op geworden. Ik had het gevoel dat ik een kamer huurde, waarbij er dan ook nog voor het eten werd gezorgd. Een gastgezin moet meer inhouden dan dit alleen.
Het verschil tussen mijn eerste en tweede gastgezin is een verschil van dag en nacht. Kreeg ik in het eerste gastgezin afgepaste maaltijden, hier wordt me regelmatig gevraagd of ik nog iets wil hebben. Na vier weken als ontbijt alleen maar twee broodjes met aardbeienjam, geniet ik nu van verschillende soorten brood met kaas of jam. Iedere ochtend is er iets extra’s in de vorm van een ei, yoghurt, gebakken mais of fruit. Ook krijg ik iedere ochtend een ander versgeperst vruchtensapje ( sinaasappel, mango, aloë Vera, ananas of fruit wat ik niet ken).In plaats van zonder conversatie te eten, is er nu altijd wel iemand waarmee ik kan praten. Óf Spaans spreken met iemand van het gastgezin óf Nederlands spreken met één de andere vrijwilligers die hier tijdelijk wonen.
Een week eerder dan gepland ben ik, twee weken geleden, in het ziekenhuis met werken begonnen. Dit omdat ik na half een ’s middags niets meer te doen had behalve mezelf vermaken.
Mijn eerste kennismaking met het ziekenhuis was een uur op de directrice wachten. Het wachten was ergens op een gang waar kruiden lagen te drogen. In Nederland niet voor te stellen.
Ik werk van half drie tot zes uur op een triage-afdeling. Voor diegenen die niet weten wat dat is: in Nederland breng je in de triagekamer de patiënt in kaart en doe je alvast de eerste dingen. Ook bepaal je de urgentie.
In Peru is het natuurlijk anders. Wanneer een patiënt komt wordt er standaard een bloeddruk, pols en gewicht gemeten. Bij kinderen gewicht, lengte en temperatuur. Daarna wordt de patiënt de gang opgestuurd om op de dokter te wachten. Het kan zijn dat de patiënt, na het bezoek aan de dokter, voor een injectie terugkomt. Meestal antibiotica, een pijnstiller of een ontstekingsremmer. Er is me hier wel een andere manier van prikken “aangeleerd”. Moet ik in Nederland in de “bovenstebuitenstebilkwadrant” prikken, hier moet ik de bekkenkam voelen en dan ongeveer 5 centimeter horizontaal naar achteren prikken.
Meestal is het niet erg druk, vaak ben ik als eerste aanwezig. Ondertussen kom ik ook later, maar dan ben ik nog steeds eerder dan de andere verpleegkundige waarmee ik werk. Het eerste half uur is het zo rustig dat ik mijn huiswerk voor Spaanse les kan maken.
Vandaag moest ik opeens een aantal patiënten alleen triëren omdat mijn collega een wond aan het verzorgen was. Gelukkig is mijn Spaans ondertussen zodanig dat ik de patiënten duidelijk kan maken wat ik wil. Waarvoor de patiënten komen weet ik meestal niet. Soms hoor ik achteraf van een Nederlands medisch student nog wel eens waarvoor iemand kwam (vaak parasieten).
De planning was om vier weken Spaanse les te nemen. Ondertussen heb ik al een week extra lessen genomen. Van week tot week bepaal ik nu of ik nog meer lessen wil hebben. Reden? Drie maal raden!
Schreef ik net nog dat ik teveel vrije tijd had, nu is dat totaal anders. Om zeven ’s ochtends uur sta ik op zodat ik om half negen op school ben. Rond één uur ben ik terug voor de lunch om een uur later terug te lopen naar het ziekenhuis (ruim een half uur lopen). Rond zeven uur ‘s avonds ben ik terug bij het gastgezin voor het avondeten. Af en toe ga ik ’s avonds de stad nog in voor een borrel.
Twee weken geleden hadden we met een groep naar de hotsprings van Lares willen gaan. Helaas was de weg afgesloten. Door de vele regen was er allemaal modder en gesteente op de weg terecht gekomen. Als alternatief voor de hotsprings van La Raya gekozen. Met een groep van elf personen een bus met chauffeur, tenten, slaapzakken en matjes gehuurd. Eerst het stadje Pisac en een aantal ruïnes in de buurt bekeken. Daarna, toen het al donker was, de tenten in een miezerregentje opgezet. Om daarna in de heerlijk warme buitenbaden te poedelen. Sommige baden waren zelfs te heet om in te gaan. Of zo heet dat je je na korte tijd al aan de zeer koude buitenlucht wilde laten afkoelen. In het donker moeilijk de baden van de rest te onderscheiden. Na een nacht “slapen” in de tentjes zagen we ’s ochtends pas hoe de hotsprings van La Raya er uitzagen.
Afgelopen weekend naar het Titicacameer geweest. Dit is het hoogst gelegen meer ter wereld (3800 meter).Eerst met een nachtbus, waarbij de stoelen horizontaal kunnen worden gezet, naar de stad Puno gereden. Vanuit deze stad met een boot naar het drijvend eiland Uros gevaren. Erg leuk om te zien maar ook erg toeristisch. Bij vertrek werd in het Engels door de vrouwen “Row, row, row the boat” gezongen. Op het eiland Amantani hadden we lunch, diner en overnachting bij een familie. Dit was een veel minder toeristisch eiland. Geen stromend water uit de kraan maar water in bakken uit het meer. In de tuin was een hokje waar alleen een toiletpot stond. Als je wilde doorspoelen moest je buiten een emmertje met water uit de grote bak gaan halen.
De volgende dag het eiland Taquile aangedaan en vervolgens teruggevaren naar de stad Puno. ’s Avonds met de nachtbus weer terug. Deze bus heeft waarschijnlijk een andere route genomen dan op de heenreis. Regelmatig voelde het alsof je naast de weg reed. Hierdoor slecht geslapen. Om vier uur ’s nachts terug in Cuzco. Nog een kleine tweeëneenhalf uur kunnen slapen voordat ik ’s ochtends weer naar school moest.
Het verkeer hier in Cuzco snap ik nog weinig van. Op grotere kruispunten staan verkeerslichten maar ook politieagenten die de hele dag op een fluitje blazen. Deze week, toen ik door groen licht liep, werd ik aangereden door een busje die van achteren kwam en afsloeg. Gelukkig op een schaafwondje na verder niets aan de hand. Voortaan toch maar weer door rood lopen? Dan houd je tenminste overal rekening mee.
Laats bij de opening van een restaurant geweest. Op zich niets bijzonders maar wel als de zaak wordt ingewijd met een Quechua-ritueel. Terwijl wij zaten te eten kwam er een man en een vrouw in vol ornaat binnen. De man hield een toespraak in de Quechua taal, een toespraak met veel luide keelklanken. Ook werd er op een grote schelp getoeterd. Hierna werd er een rode en witte anjer in een glas water gedompeld waarmee de zaak vervolgens werd gezegend. Vervolgens kreeg iedereen een bloemblaadje van de rode anjer en daarna eentje van de witte anjer. Na dit ritueel ging iedereen naar buiten omdat er een fles champagne, die in de deuropening hing, kapot moest worden getimmerd. Leuke bijkomstigheid voor ons was dat we gratis hapjes en drankjes kregen.
Hasta luego
Ps: bedankt degene die er voor gezorgd heeft dat ik extra foto's mag plaatsen, nu extra veel foto's dus!
Ondertussen is het alweer ruim twee weken geleden dat ik iets van me heb laten horen.
Eén van de belangrijkste gebeurtenissen sindsdien: ik ben verhuisd naar een ander gastgezin. Nadat ik in het eerste gastgezin had aangegeven dat het eten voor mij tekort was, kregen we wel meer te eten maar de sfeer was er niet beter op geworden. Ik had het gevoel dat ik een kamer huurde, waarbij er dan ook nog voor het eten werd gezorgd. Een gastgezin moet meer inhouden dan dit alleen.
Het verschil tussen mijn eerste en tweede gastgezin is een verschil van dag en nacht. Kreeg ik in het eerste gastgezin afgepaste maaltijden, hier wordt me regelmatig gevraagd of ik nog iets wil hebben. Na vier weken als ontbijt alleen maar twee broodjes met aardbeienjam, geniet ik nu van verschillende soorten brood met kaas of jam. Iedere ochtend is er iets extra’s in de vorm van een ei, yoghurt, gebakken mais of fruit. Ook krijg ik iedere ochtend een ander versgeperst vruchtensapje ( sinaasappel, mango, aloë Vera, ananas of fruit wat ik niet ken).In plaats van zonder conversatie te eten, is er nu altijd wel iemand waarmee ik kan praten. Óf Spaans spreken met iemand van het gastgezin óf Nederlands spreken met één de andere vrijwilligers die hier tijdelijk wonen.
Een week eerder dan gepland ben ik, twee weken geleden, in het ziekenhuis met werken begonnen. Dit omdat ik na half een ’s middags niets meer te doen had behalve mezelf vermaken.
Mijn eerste kennismaking met het ziekenhuis was een uur op de directrice wachten. Het wachten was ergens op een gang waar kruiden lagen te drogen. In Nederland niet voor te stellen.
Ik werk van half drie tot zes uur op een triage-afdeling. Voor diegenen die niet weten wat dat is: in Nederland breng je in de triagekamer de patiënt in kaart en doe je alvast de eerste dingen. Ook bepaal je de urgentie.
In Peru is het natuurlijk anders. Wanneer een patiënt komt wordt er standaard een bloeddruk, pols en gewicht gemeten. Bij kinderen gewicht, lengte en temperatuur. Daarna wordt de patiënt de gang opgestuurd om op de dokter te wachten. Het kan zijn dat de patiënt, na het bezoek aan de dokter, voor een injectie terugkomt. Meestal antibiotica, een pijnstiller of een ontstekingsremmer. Er is me hier wel een andere manier van prikken “aangeleerd”. Moet ik in Nederland in de “bovenstebuitenstebilkwadrant” prikken, hier moet ik de bekkenkam voelen en dan ongeveer 5 centimeter horizontaal naar achteren prikken.
Meestal is het niet erg druk, vaak ben ik als eerste aanwezig. Ondertussen kom ik ook later, maar dan ben ik nog steeds eerder dan de andere verpleegkundige waarmee ik werk. Het eerste half uur is het zo rustig dat ik mijn huiswerk voor Spaanse les kan maken.
Vandaag moest ik opeens een aantal patiënten alleen triëren omdat mijn collega een wond aan het verzorgen was. Gelukkig is mijn Spaans ondertussen zodanig dat ik de patiënten duidelijk kan maken wat ik wil. Waarvoor de patiënten komen weet ik meestal niet. Soms hoor ik achteraf van een Nederlands medisch student nog wel eens waarvoor iemand kwam (vaak parasieten).
De planning was om vier weken Spaanse les te nemen. Ondertussen heb ik al een week extra lessen genomen. Van week tot week bepaal ik nu of ik nog meer lessen wil hebben. Reden? Drie maal raden!
Schreef ik net nog dat ik teveel vrije tijd had, nu is dat totaal anders. Om zeven ’s ochtends uur sta ik op zodat ik om half negen op school ben. Rond één uur ben ik terug voor de lunch om een uur later terug te lopen naar het ziekenhuis (ruim een half uur lopen). Rond zeven uur ‘s avonds ben ik terug bij het gastgezin voor het avondeten. Af en toe ga ik ’s avonds de stad nog in voor een borrel.
Twee weken geleden hadden we met een groep naar de hotsprings van Lares willen gaan. Helaas was de weg afgesloten. Door de vele regen was er allemaal modder en gesteente op de weg terecht gekomen. Als alternatief voor de hotsprings van La Raya gekozen. Met een groep van elf personen een bus met chauffeur, tenten, slaapzakken en matjes gehuurd. Eerst het stadje Pisac en een aantal ruïnes in de buurt bekeken. Daarna, toen het al donker was, de tenten in een miezerregentje opgezet. Om daarna in de heerlijk warme buitenbaden te poedelen. Sommige baden waren zelfs te heet om in te gaan. Of zo heet dat je je na korte tijd al aan de zeer koude buitenlucht wilde laten afkoelen. In het donker moeilijk de baden van de rest te onderscheiden. Na een nacht “slapen” in de tentjes zagen we ’s ochtends pas hoe de hotsprings van La Raya er uitzagen.
Afgelopen weekend naar het Titicacameer geweest. Dit is het hoogst gelegen meer ter wereld (3800 meter).Eerst met een nachtbus, waarbij de stoelen horizontaal kunnen worden gezet, naar de stad Puno gereden. Vanuit deze stad met een boot naar het drijvend eiland Uros gevaren. Erg leuk om te zien maar ook erg toeristisch. Bij vertrek werd in het Engels door de vrouwen “Row, row, row the boat” gezongen. Op het eiland Amantani hadden we lunch, diner en overnachting bij een familie. Dit was een veel minder toeristisch eiland. Geen stromend water uit de kraan maar water in bakken uit het meer. In de tuin was een hokje waar alleen een toiletpot stond. Als je wilde doorspoelen moest je buiten een emmertje met water uit de grote bak gaan halen.
De volgende dag het eiland Taquile aangedaan en vervolgens teruggevaren naar de stad Puno. ’s Avonds met de nachtbus weer terug. Deze bus heeft waarschijnlijk een andere route genomen dan op de heenreis. Regelmatig voelde het alsof je naast de weg reed. Hierdoor slecht geslapen. Om vier uur ’s nachts terug in Cuzco. Nog een kleine tweeëneenhalf uur kunnen slapen voordat ik ’s ochtends weer naar school moest.
Het verkeer hier in Cuzco snap ik nog weinig van. Op grotere kruispunten staan verkeerslichten maar ook politieagenten die de hele dag op een fluitje blazen. Deze week, toen ik door groen licht liep, werd ik aangereden door een busje die van achteren kwam en afsloeg. Gelukkig op een schaafwondje na verder niets aan de hand. Voortaan toch maar weer door rood lopen? Dan houd je tenminste overal rekening mee.
Laats bij de opening van een restaurant geweest. Op zich niets bijzonders maar wel als de zaak wordt ingewijd met een Quechua-ritueel. Terwijl wij zaten te eten kwam er een man en een vrouw in vol ornaat binnen. De man hield een toespraak in de Quechua taal, een toespraak met veel luide keelklanken. Ook werd er op een grote schelp getoeterd. Hierna werd er een rode en witte anjer in een glas water gedompeld waarmee de zaak vervolgens werd gezegend. Vervolgens kreeg iedereen een bloemblaadje van de rode anjer en daarna eentje van de witte anjer. Na dit ritueel ging iedereen naar buiten omdat er een fles champagne, die in de deuropening hing, kapot moest worden getimmerd. Leuke bijkomstigheid voor ons was dat we gratis hapjes en drankjes kregen.
Hasta luego
Ps: bedankt degene die er voor gezorgd heeft dat ik extra foto's mag plaatsen, nu extra veel foto's dus!
-
17 April 2011 - 16:45
Karla:
Joh, wat is het toch weer een bijzondere reis en wat een leuk verslag.
Ik blijf je volgen hoor ! -
17 April 2011 - 17:17
Saapke:
He Johan, wat weer een prachtig verslag en wat beleef je weer veel.
Fijn dat je nu in een beter gastgezin verblijft.
Het ga je goed. -
17 April 2011 - 18:33
Els:
Schitterend die foto's! Goed dat je bij een ander gastgezin zit nu, waar wel goed eten en gezelligheid is. Je hoeft niet slanker terug te komen dan toen je heen ging... Het is weer super interessant om te lezen wat je allemaal meemaakt en hoe de mensen daar leven. Bedankt daarvoor en geniet ervan!
Groet, ook van Hans, -
17 April 2011 - 18:37
Corine:
Wat leuk om weer te lezen. Wat een belevenissen! De foto's zijn prachtig.
X -
17 April 2011 - 19:46
Ron:
Hoi Johan,
Geweldig te lezen dat je nu bij een beter gastgezin terecht gekomen bent. Als we zo jouw dagprogramma lezen, is een goede maaltijd op zijn tijd van essentieel belang. Verder blijft het leuk om je verslagen te lezen en op de hoogte te blijven. Nou man blijf er van genieten, wij kijken uit naar je volgende verhaal.
Groeten,
Gunter en Ron. -
17 April 2011 - 19:58
Ellen Dammes:
Hè, Johan leuk om je verslag te lezen, wat maak je veel mee, heel leuk, veel succes bij je nieuwe gastgezinnen en al je belevenissen. Groeten Ellen -
17 April 2011 - 21:12
Marlinda:
Gelukkig een ander gastgezin! Begon al broodkorsten te sparen om op te sturen :-) niet nodig dus! Hard werken broeder; school en ziekenhuis. Wordt straks thuis uitrusten.
Zettem op en graag tot een volgend verhaal!!! -
18 April 2011 - 06:11
Lindy:
Jee, wat een avonturen! Kan me voorstellen dat je nu het gevoel hebt tijd tekort te hebben :) Prachtige foto's ook weer. Die verslagen zijn echt heel leuk, maakt dat wij voelen dat we er een beetje bij zijn!
Pas goed op jezelf en ben benieuwd naar een volgend verslag!
Groetjes van Lindy & Gideon -
18 April 2011 - 17:01
Marga:
Goed om weer even wat van je te horen,geweldig, wanneer je in de gelegenheid bent om dit allemaal mee te maken,én andere mee te laten genieten op de manier zoals jij dat kunt!Maak er nog een paar mooie weken van,groeten,
Marga -
18 April 2011 - 18:07
Josette:
Hoi Johan, Wat heb je toch een verhalen weer, bijzonder om het allemaal mee te maken kan je al goed spaans praten. En heb je al vrienden daar gemaakt !!!!!
Dikke kus Josette -
18 April 2011 - 19:30
Jolanda T:
Hi Johan,
Wow, wat een belevenissen weer zeg! En wat een mooie foto's zeg. Het lijken de foto's van de lonley planet wel!!
Fijn dat je t zo naar je zin hebt, maar wel een druk leventje zo! Al bezig met t afkicken van de Pisco Sour ...,elke avond uit zit er nu niet meer in.
Drijvend eiland...,heel bijzonder zeg, vooral die telefooncel.
Nou lieve Johan.....veel plezier en eet vooral smakelijk bij je nieuwe gastgezin ;-)
Liefs Jo T -
19 April 2011 - 11:09
Judith Van Wegen:
Wat geweldig om te lezen wat je allemaal doet, Johan. Ik ben benieuwd naar je Spaans ondertussen, want je hebt al een pittig tijdje gestudeerd nu :-)
Geniet lekker verder!
Groetjes van Judith -
19 April 2011 - 14:47
Judith Van Druten:
Johan, geweldig! Ik probeer van je verslagen een mooi verhaal te maken voor het Journaal.
Geniet van je reis en blijf doorgaan goeie verslagen te schrijven.
Groet, Judith -
19 April 2011 - 16:45
Pieternel:
Heerlijk even na het eten je verhalen lezen. En mezelf in Peru wanen door alle mooie foto's. Met wat jij mee maakt is ons leven maar saai dus geniet ervan! De ICU heeft een weekend Ardennen overleefd. Het was heeeel gezellig! En wij hebben geen honger geleden dankzij de kook kunsten van Sylvia en Saskia maar dat weet je als geen ander door je ski vakanties met Sylvia.
Nu weer back to business as usual.
Johan; tot het volgende verhaal;
liefs uit NN; Pieternel. -
19 April 2011 - 20:31
Riet P:
Jeetje wat een belevenissen allemaal, je zit echt in een andere wereld en wat een geweldige foto's.
We zien je toch wel met zo'n mooi hoedje op het werk terug hè.
groeten van Riet P
-
21 April 2011 - 06:49
Astrid:
hoi Johan,
Leuk hoor wat ik allemaal lees.
Mooie foto's. van de week een langer verhaaltje want ik moet naar het werk.
Dikke kus
Astrid -
22 April 2011 - 15:06
Riagoeree:
hoi johan,wat maak je toch mooie foto,s en wat fijn dat je nu bij een ander gast gezin zit en wat meer te eten hebt! ik kijk weer uit naar je volgende verhalen johan geniet er van groetjes Ria. -
24 April 2011 - 18:33
Marjolan:
Hoi Johan,
Altijd leuk om zo'n reisverslag te lezen en vooral dat het nu beter gesteld is met het eten en het nieuwe gastgezin. Prachtige foto's; echt genieten om die te bekijken. Ik kijk uit naar het volgend verslag én de foto's! -
29 April 2011 - 15:38
Astrid:
Hallo spetter,
Ik vroeg me af of je al terug bent van de kloof.
Vast weer een mooi verhaal wat we weer krijgen van je wat je hebt mee gemaakt.
Hopelijk horen we spoedig van je.
Dikke kus
Astrid
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
