een werkdag
Door: Johan
Blijf op de hoogte en volg Johan
01 April 2008 | Tanzania, Marangu
Na het vakantieverhaal nu een beschrijving van een werkdag. Dit om te voorkomen dat jullie gaan denken dat ik hier alleen voor vakantie ben gekomen.
Bij films hebben ze tekens om aan te geven wat voor categorie en leeftijd een film bestemd is. Ik kan me voorstellen dat sommigen onder jullie ook vindt dat aan dit verhaal zo’n label moet komen te hangen. Sommige ervaringen zijn erg vies of luguber zelfs. Oordeel zelf zou ik zeggen en wees gewaarschuwd.
De werkdagen kunnen nogal variëren. De eerste week hadden we met z’n tweeën 4 - 8 patiënten op een dag. Weinig dus. Deze week heb ik regelmatig alleen op de “Minor theater” gestaan en had toppers van 14 en 17 patiënten op een dag. Ik ga nu één van deze topdagen beschrijven. Natuurlijk zijn ze lang niet allemaal zoals deze dag maar tegenwoordig ben ik toch wel de hele dag bezig met mijn werk.
De dienst begint zoals altijd in de kerk. Bij aanvang van de dienst kun je de personen op één hand tellen maar aan het einde van de dienst zit de kerk dan toch half vol. Zelfs tijdens het gebed lopen de mensen (personeelsleden dus) naar binnen. Wie de dienst leidt is voor mij iedere keer weer een verrassing. Soms uit de meest onverwachte hoek. De zang is vaak prachtig. Soms zingt iemand zelfs een tweede stem. Tegenwoordig wordt er netjes in het Engels verteld wat voor nummer er gezongen wordt. In het begin was het kijken bij de buren, voor of achter, wat voor nummer er gezongen moest worden. Swahili is niet een moeilijke taal om te lezen, het begrijpen echter wel. Ik kan de gezangen meestal wel meezingen, de melodie ligt vaak wel voor de hand. Vraag me echter niet wát ik zing.
Als de kerkdienst afgelopen is wordt er nog wel eens een nieuwtje verteld. Er wordt bijvoorbeeld verteld dat er nieuwe studenten gearriveerd zijn of dat er iemand overleden is. Vandaag werd er verteld dat er een nieuwe Matron is, dit is een soort hoofdzuster voor het hele ziekenhuis. Ik had me al afgevraagd welke ouderwetse zuster er voor me in de kerk zat. Een echte zuster: ééntje met een grijsblauwige jurk met witte kraag, daarover heen een blauw vest. Grijze panty’s. En wat het natuurlijk helemaal tot een echte ouderwetse zuster maakte was natuurlijk …… ja haar witte kap! In vier plooien gesteven.
Na de kerkdienst blijven de dokters (alles wat er voor door moet gaan) en de “verpleegkundigen” zitten voor het “morning report”. Ik ben ondertussen zover gevorderd dat ik begrijp dat ze de datum van die dag vertellen, hoeveel patiënten er in het ziekenhuis liggen en dat ze ook nog iets vertellen over een aantal patiënten. Soms kan ik ook nog de naam van een medicijn herkennen. Maar …….. ik versta er zo goed als wel niets van. Niet omdat het in het swahili wordt gedaan, nee het is “gewoon” Engels. Het is niet te verstaan omdat het zo zacht gemompeld wordt. Het schijnt al veel “beter” te zijn dan dat het was, de “nurse” gaat tegenwoordig namelijk staan.
Hierna vertrekt men naar de eigen afdelingen, niemand heeft haast.
Vandaag heb ik Jackson (mijn gepensioneerde collega) nog niet in de kerk gezien. Maar als ik omgekleed op de Minor theater aankom blijkt hij er al te zijn. Hij is druk bezig met voorbereidingen …….. voor een circumcisie. Hij verteld dat de jongen (17 jaar) gisteren naar huis is gestuurd om vandaag maar weer terug te komen.
Mijn verbazing is compleet wanneer ik begrijp dat hij zelf de circumcisie gaat doen. Jackson is altijd slecht te verstaan en al helemaal als hij wat opgewonden is. Maar ik heb hem echt goed begrepen: hij gaat het zelf doen. Ik vraag of hij het wel vaker heeft gedaan en dat is “gelukkig” wél het geval. Dus er wordt een steriel veld gemaakt waar natuurlijk ook weer een aantal dingen onsteriel op gelegd wordt. Ik besluit om er in deze situatie maar niets van te zeggen. Ik vind dit maar niks, circumcisie bij een 17 jarige door een gepensioneerde pleeg met trillende handen (van de parkinson??).
Voordat er tot de behandeling wordt overgegaan moet er eerst worden gebeden. Dus we staan met het “slachtoffer”, nog een man(vader?) en wij tweeën samen in het swahili te bidden.
Hierna gaat het echte werk beginnen. Er worden klemmen geplaatst, geknipt en dan… blijkt het lang nog niet klaar te zijn. Ja, bij een 17 jarige gaat het moeilijker dan bij een kind verteld Jackson. Nu pas wordt er verdoving gespoten en wordt er zo’n 2 cm huid rondom weggehaald. Niet aan de top maar rondom in het midden van de penis. Eigenlijk wil ik hier helemaal niet bij zijn maar ik kan nu natuurlijk moeilijk weglopen. Vraag me af hoe een circumcisie er in Nederland aan toe gaat. Ik kan me niet voorstellen dat het op deze manier gaat. Nadat de huid rondom 2 cm is weggehaald worden de resterende stukken huid aan elkaar vastgehecht. Verband er omheen en paracetamol voor als hij ’s nachts een erectie krijgt om de pijn te verminderen. Nou volgens mij doet het de hele dag pijn.
Vanaf nu ben ik, blijkt aan het einde van de dag, alleen.
De volgende patiënt zit al te wachten. Een mevrouw die de vorige dag ook al geweest was voor dressing. Dressing, ja ja…… Mevrouw had een kaakabces en wat daar uit kwam had je een dressing van kunnen maken. Maar voordat ik aan de verbandwissel begin komt één van de echte dokters met een patiënt voor een curettage. De dokter zou een westerse dokter kunnen zijn want hij heeft het druk en weinig tijd. Dus het kaakabces mag terug op de “gang”. Gelukkig is de gang een overdekte openlucht want ze riekt behoorlijk. Voor de curettage hebben we degene nodig die een soort van anesthesie gaat geven. Helaas geen decttelefoon op zak dus overal zoeken naar deze persoon. Wanneer ik hem gevonden heb gaan we aan de slag. Iets “narcose” geven en de curettage kan gedaan worden, ik krijg netjes uitleg. Volgende keer kan ik het doen volgens de dokter, ik dacht het niet!! Als de curettage gedaan is mag mevrouw opgenomen worden op de General Ward.
Hierna de mevrouw met het kaakabces. Gelukkig staan de ramen altijd tegen elkaar open want de wond ( 2 grote holten eigenlijk) stinkt behoorlijk. Ik spoel de wond, knip wat vieze stukken weg en verbind de wond. De volgende keer ga ik dubbele handschoenen aantrekken want de hele dag kan ik de pus nog aan mijn handen ruiken. Ik ga mevrouw de volgende dag weer zien.
Hierna een gipsverband aangelegd. De spalk wordt na een week compleet gemaakt door over de spalk een volgende laag circulair te doen. Wanneer je het gips er na zoveel weken weer afhaalt doe je dit met een soort grote kniptang. Soms lukt dit niet en blijft het voor eeuwig zitten (grapje). Een klein chirurgisch mesje is de oplossing.
Rond lunchtijd komt er een patiënt met een diabetische voet, de tweede voor vandaag. Deze mw. was al meerdere keren bij mij geweest voor een “footbath”. In een emmer met water strooi je wat korreltjes paars spul en dat zorgt er voor dat het water violet wordt. De patiënt moet hierin een half uur met haar voet zitten. Vandaag vond ik de teen zo slecht dat ik de dokter maar eens ging zoeken om te laten kijken. Volgens mij was het óf amputeren óf de teen zou er vanzelf wel afvallen. Hij was het met mij eens en even later stond ik te assisteren bij een teenamputatie.
Deze handelingen allemaal op één dag. Gelukkig niet allemaal van dit soort gevallen maar ook kleinere zaken zoals verbandwissels (dressing geheten dus) en tetanus profylaxe (wordt heel veel gegeven ivm nog overlijden door tetanus hier). Ondertussen ben je ook je instrumenten aan het steriliseren en je gazen aan het knippen, vouwen en steriliseren. Dit alles “gewoon” op de minor theater, zoals ik al eerder schreef een soort van alle poli’s in één met daarbij eerste hulp.
Omdat ik vandaag 14 patiënten in mijn uppie had, had ik geen thee(koffie)pauze genomen. Ook aan de lunch kwam ik niet toe, deze pas rond 4 uur genomen. Dit was wel een wat uitzonderlijke dag. Had ik eerder geweten dat ik de rest van de dag alleen was geweest dan had ik wel eerder thee kunnen drinken. Dan was “mijn” afdeling een tijdje onbemand geweest, daar kijken de Tanzanianen niet raar van op.
Ik zie dat het weer een lang verhaal is geworden. Maar als het weer bij jullie nog steeds zo slecht is, is het misschien goed leesvoer voor op een koude natte dag.
Kwa herini, Johan
Bij films hebben ze tekens om aan te geven wat voor categorie en leeftijd een film bestemd is. Ik kan me voorstellen dat sommigen onder jullie ook vindt dat aan dit verhaal zo’n label moet komen te hangen. Sommige ervaringen zijn erg vies of luguber zelfs. Oordeel zelf zou ik zeggen en wees gewaarschuwd.
De werkdagen kunnen nogal variëren. De eerste week hadden we met z’n tweeën 4 - 8 patiënten op een dag. Weinig dus. Deze week heb ik regelmatig alleen op de “Minor theater” gestaan en had toppers van 14 en 17 patiënten op een dag. Ik ga nu één van deze topdagen beschrijven. Natuurlijk zijn ze lang niet allemaal zoals deze dag maar tegenwoordig ben ik toch wel de hele dag bezig met mijn werk.
De dienst begint zoals altijd in de kerk. Bij aanvang van de dienst kun je de personen op één hand tellen maar aan het einde van de dienst zit de kerk dan toch half vol. Zelfs tijdens het gebed lopen de mensen (personeelsleden dus) naar binnen. Wie de dienst leidt is voor mij iedere keer weer een verrassing. Soms uit de meest onverwachte hoek. De zang is vaak prachtig. Soms zingt iemand zelfs een tweede stem. Tegenwoordig wordt er netjes in het Engels verteld wat voor nummer er gezongen wordt. In het begin was het kijken bij de buren, voor of achter, wat voor nummer er gezongen moest worden. Swahili is niet een moeilijke taal om te lezen, het begrijpen echter wel. Ik kan de gezangen meestal wel meezingen, de melodie ligt vaak wel voor de hand. Vraag me echter niet wát ik zing.
Als de kerkdienst afgelopen is wordt er nog wel eens een nieuwtje verteld. Er wordt bijvoorbeeld verteld dat er nieuwe studenten gearriveerd zijn of dat er iemand overleden is. Vandaag werd er verteld dat er een nieuwe Matron is, dit is een soort hoofdzuster voor het hele ziekenhuis. Ik had me al afgevraagd welke ouderwetse zuster er voor me in de kerk zat. Een echte zuster: ééntje met een grijsblauwige jurk met witte kraag, daarover heen een blauw vest. Grijze panty’s. En wat het natuurlijk helemaal tot een echte ouderwetse zuster maakte was natuurlijk …… ja haar witte kap! In vier plooien gesteven.
Na de kerkdienst blijven de dokters (alles wat er voor door moet gaan) en de “verpleegkundigen” zitten voor het “morning report”. Ik ben ondertussen zover gevorderd dat ik begrijp dat ze de datum van die dag vertellen, hoeveel patiënten er in het ziekenhuis liggen en dat ze ook nog iets vertellen over een aantal patiënten. Soms kan ik ook nog de naam van een medicijn herkennen. Maar …….. ik versta er zo goed als wel niets van. Niet omdat het in het swahili wordt gedaan, nee het is “gewoon” Engels. Het is niet te verstaan omdat het zo zacht gemompeld wordt. Het schijnt al veel “beter” te zijn dan dat het was, de “nurse” gaat tegenwoordig namelijk staan.
Hierna vertrekt men naar de eigen afdelingen, niemand heeft haast.
Vandaag heb ik Jackson (mijn gepensioneerde collega) nog niet in de kerk gezien. Maar als ik omgekleed op de Minor theater aankom blijkt hij er al te zijn. Hij is druk bezig met voorbereidingen …….. voor een circumcisie. Hij verteld dat de jongen (17 jaar) gisteren naar huis is gestuurd om vandaag maar weer terug te komen.
Mijn verbazing is compleet wanneer ik begrijp dat hij zelf de circumcisie gaat doen. Jackson is altijd slecht te verstaan en al helemaal als hij wat opgewonden is. Maar ik heb hem echt goed begrepen: hij gaat het zelf doen. Ik vraag of hij het wel vaker heeft gedaan en dat is “gelukkig” wél het geval. Dus er wordt een steriel veld gemaakt waar natuurlijk ook weer een aantal dingen onsteriel op gelegd wordt. Ik besluit om er in deze situatie maar niets van te zeggen. Ik vind dit maar niks, circumcisie bij een 17 jarige door een gepensioneerde pleeg met trillende handen (van de parkinson??).
Voordat er tot de behandeling wordt overgegaan moet er eerst worden gebeden. Dus we staan met het “slachtoffer”, nog een man(vader?) en wij tweeën samen in het swahili te bidden.
Hierna gaat het echte werk beginnen. Er worden klemmen geplaatst, geknipt en dan… blijkt het lang nog niet klaar te zijn. Ja, bij een 17 jarige gaat het moeilijker dan bij een kind verteld Jackson. Nu pas wordt er verdoving gespoten en wordt er zo’n 2 cm huid rondom weggehaald. Niet aan de top maar rondom in het midden van de penis. Eigenlijk wil ik hier helemaal niet bij zijn maar ik kan nu natuurlijk moeilijk weglopen. Vraag me af hoe een circumcisie er in Nederland aan toe gaat. Ik kan me niet voorstellen dat het op deze manier gaat. Nadat de huid rondom 2 cm is weggehaald worden de resterende stukken huid aan elkaar vastgehecht. Verband er omheen en paracetamol voor als hij ’s nachts een erectie krijgt om de pijn te verminderen. Nou volgens mij doet het de hele dag pijn.
Vanaf nu ben ik, blijkt aan het einde van de dag, alleen.
De volgende patiënt zit al te wachten. Een mevrouw die de vorige dag ook al geweest was voor dressing. Dressing, ja ja…… Mevrouw had een kaakabces en wat daar uit kwam had je een dressing van kunnen maken. Maar voordat ik aan de verbandwissel begin komt één van de echte dokters met een patiënt voor een curettage. De dokter zou een westerse dokter kunnen zijn want hij heeft het druk en weinig tijd. Dus het kaakabces mag terug op de “gang”. Gelukkig is de gang een overdekte openlucht want ze riekt behoorlijk. Voor de curettage hebben we degene nodig die een soort van anesthesie gaat geven. Helaas geen decttelefoon op zak dus overal zoeken naar deze persoon. Wanneer ik hem gevonden heb gaan we aan de slag. Iets “narcose” geven en de curettage kan gedaan worden, ik krijg netjes uitleg. Volgende keer kan ik het doen volgens de dokter, ik dacht het niet!! Als de curettage gedaan is mag mevrouw opgenomen worden op de General Ward.
Hierna de mevrouw met het kaakabces. Gelukkig staan de ramen altijd tegen elkaar open want de wond ( 2 grote holten eigenlijk) stinkt behoorlijk. Ik spoel de wond, knip wat vieze stukken weg en verbind de wond. De volgende keer ga ik dubbele handschoenen aantrekken want de hele dag kan ik de pus nog aan mijn handen ruiken. Ik ga mevrouw de volgende dag weer zien.
Hierna een gipsverband aangelegd. De spalk wordt na een week compleet gemaakt door over de spalk een volgende laag circulair te doen. Wanneer je het gips er na zoveel weken weer afhaalt doe je dit met een soort grote kniptang. Soms lukt dit niet en blijft het voor eeuwig zitten (grapje). Een klein chirurgisch mesje is de oplossing.
Rond lunchtijd komt er een patiënt met een diabetische voet, de tweede voor vandaag. Deze mw. was al meerdere keren bij mij geweest voor een “footbath”. In een emmer met water strooi je wat korreltjes paars spul en dat zorgt er voor dat het water violet wordt. De patiënt moet hierin een half uur met haar voet zitten. Vandaag vond ik de teen zo slecht dat ik de dokter maar eens ging zoeken om te laten kijken. Volgens mij was het óf amputeren óf de teen zou er vanzelf wel afvallen. Hij was het met mij eens en even later stond ik te assisteren bij een teenamputatie.
Deze handelingen allemaal op één dag. Gelukkig niet allemaal van dit soort gevallen maar ook kleinere zaken zoals verbandwissels (dressing geheten dus) en tetanus profylaxe (wordt heel veel gegeven ivm nog overlijden door tetanus hier). Ondertussen ben je ook je instrumenten aan het steriliseren en je gazen aan het knippen, vouwen en steriliseren. Dit alles “gewoon” op de minor theater, zoals ik al eerder schreef een soort van alle poli’s in één met daarbij eerste hulp.
Omdat ik vandaag 14 patiënten in mijn uppie had, had ik geen thee(koffie)pauze genomen. Ook aan de lunch kwam ik niet toe, deze pas rond 4 uur genomen. Dit was wel een wat uitzonderlijke dag. Had ik eerder geweten dat ik de rest van de dag alleen was geweest dan had ik wel eerder thee kunnen drinken. Dan was “mijn” afdeling een tijdje onbemand geweest, daar kijken de Tanzanianen niet raar van op.
Ik zie dat het weer een lang verhaal is geworden. Maar als het weer bij jullie nog steeds zo slecht is, is het misschien goed leesvoer voor op een koude natte dag.
Kwa herini, Johan
-
01 April 2008 - 11:41
Lindy:
Brrrr. jij liever dan ik :) Mooi verslag over de gang van zaken, daar moet je toch soms echt helemaal verbaasd van staan. Maar al doen ze het daar dan niet zoals we hier gewend zijn, beter zo dan helemaal niet, toch?
Het weer is hier wisselvallig. Lentezonnetje afgewisseld met een lente- of winters buitje. Gelukkig niet meer zo koud, maar blote benenweer is het nog lang niet! Nu regent het flink, dus was het even een mooi leesmoment, haha.
Groetjes,
Lindy -
01 April 2008 - 12:06
Mascha Franssen:
Tjeeeee Johan
Wat een verhalen.
Heb bewondering voor je, ik had allang tegen de vlakte gegaan denk ik!!!!!
Moet wel heel contrasterend zijn zo allemaal vergeleken met het WFG.
Ik kijk uit naar je volgende verhaal, want inderdaad, de regen klettert tegen de ramen en het stormt.
Liefs Mascha -
01 April 2008 - 12:11
Remco:
Eh, als je nu zelf iets gaat mankeren, bel dan ff. Komen we je halen. Want je laat je daar niet helpen neem ik aan??? Sterkte, Remco -
01 April 2008 - 12:22
Marjolan:
Het zeikt van de lucht op dit moment dus heerlijk jouw verslag zitten lezen. Ik zal Frits en Bram vragen of je volgende keer mag assisteren, want met jouw expertise komt het wel goed! -
01 April 2008 - 13:20
Adèle:
Hoi Johan,
Volgens mij kun je straks terug in Nederland een privekliniek beginnen. Ervaring in het buitenland staat altijd hoog aangeschreven. Ga zo door met schrijven, want je verhaal kan niet lang genoeg zijn.
Groet Adèle -
01 April 2008 - 14:11
Marja K:
hallo Johan. We gaan je straks maar dokter noemen. Erg leuk om te lezen allemaal. Het is niet voor te stellen hoe het daar allemaal gaat. Het is misschien een idee om de mensen van daar ook eens hier mee te laten draaien. Kan je nog een televisie programma van maken ook.
Johan erg leuk je post en tot de volgende mail.
Groetjes marja -
01 April 2008 - 15:40
Saapke:
Hoi Johan,
no it liket in moai ferhaal, mar ik sjoch wat oer pus, dus ik wachtsje nog efkes mei lezen, want ik soe krekt ite. Liket my net eetlust opwekkend.
gr. Saapke -
01 April 2008 - 16:48
Stenny:
Oké dokter Johan, dit was de bedoeling toch. lekker mee dokter spelen en alle vrijheid , binnen de perken, krijgen om je deskundigheid te tonen. Wat een gedoe met die 17 jarige jongen,brbrbr. Hij zou van schrik nooit geen erectie meer krijgen. Maar goed, ben je goed uitgerust van de reis en ga je nu nog andere dingen ondernemen of is het eerst nu rustig werken en daarna zie je wel.
Hoe was het opereren, iets om in verder te gaan of niet? ik ben benieuwd en zie je mails weer tegemoet, lieve groetjes Sten -
01 April 2008 - 17:50
Trudie D:
Nou Johan mijn lekkere avondeten kwam toch een tikkie omhoog, ondanks je attente waarschuwing. Gatver wat goor!
Hoewel er vandaag ook zeer "aangename" luchten op onze IC rond dwaalden hoor.
Ik denk dat ik het traditionele outfit van de hoofdzuster misschien op de agenda van het volgende teamoverleg zet.
Wat denk je zal het me afkleden?
Goed dat je lekker bezig ben.
Man man wat een missie. Je draai straks je hand niet om voor die paar IC patiënten. Ha Ha.
Groeten en hou je taai.
Trudie
-
01 April 2008 - 17:57
Karin:
Jeetje Johan, je moet nogal wat rollen spelen in dat minor theater! Nog even en je bent helemaal allround. Door je verslag lijkt het alsof wij op de eerste rij zitten, erg leuk om te lezen.
We zijn hier intussen weer in ons eigen theater in de weer geweest: afgelopen zondag was het optreden voor Lopen doe Hopen. Erg weinig publiek, toch heerlijk gezongen! Leuk hoor, zo'n onderonsje met Louis van Dijk en Cor Bakker. En Volkert had een prachtige vleugel om op te spelen!
Tot een volgende keer, groet Karin -
01 April 2008 - 18:45
Siem:
Ha Johan, je verhaal is prachtig beschreven en tegelijkertijd realiseer je je in wat voor een barre omstandigheden je aan het werk bent.Blijf de verhalen schrijven:het is genieten...! -
01 April 2008 - 18:57
Saskia:
Hey Guan,
Het lijkt wel een film. Volgens mij geloof je soms je eigen ogen niet!
Maar schrijf lekker door met je verhalen, ik geniet er van!
Liefs Sas -
01 April 2008 - 23:17
Kim:
Goed verhaal! Hier schijnt de zon maar ik blijf graag achter het beeldscherm zitten tot ik weer helemaal op de hoogte ben! Ik vind trouwens dat je na zo`n dag als je beschreven hebt absoluut weer vakantietijd verdient hoor!
Werk ze!
Kim -
02 April 2008 - 04:10
Bert:
Hoi Johan,
Na je avonturen op de Kili met zijn "eeuwige" sneeuw [ zolang het klimaat dit nog toestaat] weer terug in de realiteit.Met je dagrapport heb je niets teveel gezegd, het is allemaal erg herkenbaar.Haal je de gazen nog uit de 2de wereldoorlog paketten of krijg je ze netjes aangeleverd? Ken je het" onze vader"in het Swahilli al uit je hoofd? Ook wel lekker zo'n moment van bezinning voor een ingreep! Op de foto zie ik ook allerlei herkenbare spullen waaronder de EH koffer onderop het verbandtafeltje die ik na mijn les toch ergens anders had achtergelaten!Wat ook opvalt zijn de te kleine lakens op de behandeltafel[ gemaakt van gescheurde lakens van de verpleegafdeling.Ook de plakplastic,om inkijk bij een gyn.of rectaal onderzoek te voorkomen zit nog op de ramen. Hangt de oude niet meer werkzame Ok lamp ernog met de houten plakplaatjes of is deze verwijderd?
Johan ,nog een tip mocht je toch onder de pus komt te zitten, naast de minor theater is een toilet met douchekabine, zoveel luxe vind je zelf in Hoorn niet
Sterkte Bert -
02 April 2008 - 10:39
Riet Pronk:
Pure horror, als ik die behandel kamer zie krijg ik het al benauwd.
Ik verheug me alweer op je volgende verhaal
groetejes Riet P -
03 April 2008 - 03:22
Mark En Jasmijn:
Hola Johan,
We hebben hier in Mexico niet al te veel tijd om je goed te volgen, maar we hopen dat je een hele leuke tijd hebt daar. Het zal vast een hele bijzondere ervaring zijn. Geniet ervan!
Hasta Luego!
Mark en Jasmijn -
03 April 2008 - 09:54
Els:
Hoi Johan,
Superinteressant om te lezen hoe een 'gewone' werkdag van jou er uit ziet. Je verslagen kunnen ons niet lang genoeg zijn... Geweldig dat je dit werk doet in die omstandigheden, petje af! Groeten, Els -
03 April 2008 - 12:12
Sylvia:
Hey, Dr.Juan !!! Wat een heerlijk verhaal om te lezen en wat doe je een boel enge,vieze dingen ! Moeten we al een paar dozen handschoenen opsturen ?Je kunt straks vast niet meer wennen in het WFG....
En wat ziet die "operatiekamer" er mooi en schoon uit,dat was vast niet zo toen jij kwam ! Hier dus nog steeds koud en saai,je mist niets. Wacht in spanning op je volgende verhaal want je weet, we zijn en blijven nieuwsgierig.
Veel plezier prive en op je werk ! Liefs ,Sylvia -
03 April 2008 - 15:50
Abe En Hetty:
Hoi Johan.
Als ik je verhaal lees krijg ik echt zin om eens even mijn hoofd om de hoek te steken en dan waarschijnlijk ook mijn handen uit de mouwen. Lekker samen werken en eigenlijk onze westerse manier over te willen brengen, wat natuurlijk onmogelijk is. Succes Abe.
Lieve Johan,
Voor ons onwaarschijnlijk deze "operatie" praktijken met al onze luxe, maar je zult er vast ook weer mee leren omgaan en steeds vindingrijker worden. Merk je dat de patiënten vertrouwen in jullie hebben of is de taalbarriëre te groot?
Jouw belevenissen zijn voor mij wel indrukwekkend.Nog heel veel succes met je werk en veel plezier in je vrije uren.
Liefs Hetty
g -
04 April 2008 - 20:22
Yvonne:
Het lijkt me geweldig om dat allemaal mee te maken. Grenzen stellen kun je wel denk ik hoe zit het met je hechten?
Een curretage lijkt me geen pretje daar. Is het ziekenhuis ook de tandartsen post of bestaat dat helemaal niet?
Mis je je collega's niet op zo'n moment om even de dag door te nemen? En lekker te lachen ik begrijp dat je zonder circumcisie retour komt.
Mooi dat je de berg beklommen hebt je hangt op de SEH als onbekende hoogvlieger.
Ik mis je en ook je borsthaar tot gauw
Groetjes -
06 April 2008 - 03:20
Jo T:
Wow wat een verhalen....!!!!! Dat komen we zelfs bij de Sunflower niet tegen...
De verhalen zijn al horror, maar jij ruikt die geuren ook nog eens!!!!! Heb bewondering voor je, vooral dat je niet van je stokkie ( ;-) )ging bij die circumcisie.
Hier weinig nieuws.... Nu n8dienst,echte weekend dingen, dronken, kotsen, vechten, en aanstellende mannen.
Zie weer uit naar je volgende verhaal!!!!
Veel plezier nog.
x Jo
PS gebruiken ze daar ook koffie om de stank te maskeren...??? -
06 April 2008 - 03:45
Mark Frederikse:
Nou Johan, dat klinkt als genieten daar!
Ik ruil het WFG voorlopig nog maar even niet in denk ik ;-)
Maar ik heb opeens wel trek in salade met een lekkere dressing! -
06 April 2008 - 17:26
Bettina:
Schitteren zo,n dag werken Ik zie het helemaal voor mij Johan die de volgende keer een curretage mag doen Het lijkt mij toch wel een erg aparte belevenis daar in de rimboe Geweldig om mee te maken groetjes Bettina -
06 April 2008 - 18:41
Saapke:
Ja inderdaad Johan, het is prachtig om je verhalen te lezen. Je kunt best nog eens zo'n enerverende werkdag beschrijven, lekker spannend....
En dat je bijna 'dokter' bent heb ik altijd al gedacht. Je kunt altijd nog verder studeren....toch??
groetjes Saapke -
07 April 2008 - 18:56
Astrid:
hoi spetter,
jee wat maak je weer mee.
Het is daar nogal verrassend als ik het zo lees.Maar dat is wel te verwachten toch?
Blij dat ik daar geen jongen van 17 ben en geen mevrouw met een dreesing....ik eet voortaan mijn sla zo.
Leuk om alles te lezen
Geniet ook.
dikke kus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
