Toch anders dan wat je denkt?
Door: Johan
Blijf op de hoogte en volg Johan
14 Mei 2015 | Ecuador, Quito
Mijn eerste dag in het ziekenhuis moet ik eerst weer naar de coördinator, ondertussen kan ik haar vinden zonder mijn kladpapiertje erbij.
Zij brengt me naar de Emergencia, dit is de spoedeisende hulp. Vervolgens krijg ik een rondleiding over de afdeling. Dit door een verpleegkundige die, net als de dokter in de televieserie ER, met een kruk loopt. De afdeling is groot, er wordt verteld dat de afdeling tachtig bedden heeft. Nadat ze me alles heeft laten zien kom ik op "mijn" kamer, genaamd Cuarto Critico 1.
Er liggen maar twee patiënten. Er wordt schoongemaakt en vrijwel alles (iedere ampul en sticker) wordt geteld. De verpleegkundigen hebben een kapje op hun hoofd. Ook zijn er verpleegkundigen die korte, strakzittende, uniformen dragen.
Later toch wel meer actie. Er komt een meneer na een trauma, wat er precies is gebeurd weet ik niet. Ik sta er van te kijken dat hij ontdaan wordt van al zijn kleren en vervolgens een papieren ziekenhuis jas(je) aankrijgt, een jas zoals ik ken als de isolatieschorten in Nederland. Ook krijgt hij een luier om. Dit alles lijkt voor te gaan op de behandeling door de dokters.
Niet veel later komt er een beademde patiënt met subcutaan emfyseem (= lucht onder de huid). Volgens de dokter zit de beademingsbuis niet goed en deze wordt dan ook verwijderd. Een nieuwe inbrengen gaat echter zeer moeizaam. De dokter spuit een slaapmiddel maar het lukt hem niet om een nieuwe buis in te brengen. Hij wil ook nog een spierverslapper hebben, dit is echter niet op de afdeling. Met spoed wordt er een recept geschreven en een verpleegkundige gaat dit halen. In de tussentijd moet de patiënt met een masker beademd worden. Ik zie het zuurstofgehalte van de patiënt dalen. Wanneer dit ergens in de veertig procent is grijp ik in. Ik til de kaak omhoog zodat de patiënt beter beademd kan worden. Als de spierverslapper eindelijk is gearriveerd lukt het moeizaam om de beademingsbuis bij de patiënt in te brengen. Natuurlijk heeft de patiënt ondertussen een ziekenhuisjas aan en een luier om!
Gelijk er na wordt bij een andere patiënt ook een beademingsbuis ingebracht, dit gebeurt zonder dat ik er erg in heb.
Vervolgens wordt er een patiënt binnengereden die gereanimeerd wordt, er wordt wel gemasseerd maar niet beademd. Meneer overlijdt dan ook.
Op deze afdeling (Cuarto Critico) is geen familie toegestaan, na het overlijden van deze patiënt zie ik heel even familie. Een dag later wanneer een patiënt stervende is gebeurd dit ook zonder familie.
Ondertussen ben ik er achter dat het protocol is dat iedereen een ziekenhuisjas en een luier omkrijgt. Ook al ben je jong en goed bij kennis, je krijgt dit!
Privacy lijken ze niet van gehoord te hebben. De gordijnen die er hangen worden zo goed als wel niet gebruikt.
De volgende dag moet ik eerst een "carnet" regelen. Dit is een pasje met mijn foto erop. Het is maar goed dat ik dit eerst heb geregeld want zonder kom ik de Emergencia niet op. Ik moet twee maal langs een beveiliger voordat ik op de afdeling ben. Het pasje wordt iedere keer uitvoerig bekeken.
De mevrouw die de dag ervoor een beademingsbuis heeft gekregen ligt er nog steeds. Geen plaats op de intensive care. Controles worden minimaal gedaan en als er een alarm gaat reageert niemand hierop! Mevrouw wordt in slaap gehouden maar verder niets, geen voeding, geen wisselligging. Later op de dag gaat mevrouw toch naar de intensive care, weet niet of het daar veel beter is. Ook hier ligt iedereen op de rug.
Mijn eerste dag was tot nu toe het meest hectisch. De dagen erna vaak rustig.
Iemand die een steekvlam in het gezicht heeft gehad, wordt gekoeld met natte gazen en vervolgens ingepakt met duodermplakken. Ook zie ik hier trauma's na blootstelling aan electriciteit.
Voorlopig genoeg over het ziekenhuis, maar ik zou nog veel meer kunnen schrijven over wat ik hier meemaak en beter zou kunnen.
Dag van de Arbeid is hier een vrije dag. Ook wij als vrijwilligers hebben een extra vrije dag. Ik ga deze dag met een Belgische naar de vulkaan Pululahua. Op en in de krater van deze inactieve vulkaan is het heerlijk wandelen.
Wanneer we op de terugweg naar de bus zijn, worden we ingehaald door een auto met een Ecuadoraanse familie. Met deze familie hebben we eerder op de dag kennisgemaakt. Er wordt ons gevraagd of we mee willen rijden naar Quito. De twijfel die ik heb is snel voorbij omdat dit een paar uur met de bus rijden scheelt. In de auto blijkt deze familie bij mij om de hoek te wonen. De familie heeft het voorstel dat we bij hun warme chocolademelk gaan drinken, ach waarom ook niet. Dit blijkt niet bij mij om de hoek te gebeuren maar in hun buitenhuis heel ergens anders. Eerst worden er inkopen gedaan en pas na een behoorlijke rit zijn we bij hun buitenhuis. We krijgen een broodje en warme chocolademelk. Nadat alles weer is opgeruimd gaan we terug naar huis, dacht ik! Nee, eerst moeten we naar de taartenzaak van meneer, daarna rijden we naar een winkel om room te kopen om vervolgens weer terug te gaan naar de taartenzaak. Als we weer op weg zijn blijken we één van de kinderen bij zijn biologische vader af te zetten. Als we eindelijk in de buurt van mijn huis rijden, heeft men het voorstel om uit te gaan in Quito-zuid. Ik bedank, het zou betekenen dat ik nogmaals een half uur in de auto moet zitten. Ondertussen is het tien uur 's avonds terwijl we rond vijf uur al in de auto zaten!
Na een korte nacht, 's ochtends vroeg met z'n vijven, naar het toeristische stadje Baños. Natuurlijk een aantal uren met de bus. 's Middags paardrijden en 's avonds in het donker met een vreselijke "discobus" de berg op. Hier vandaan gaan we de gloeiende lava van een actieve vulkaan zien. Helaas is het bewolkt en zien wij dit niet.
De volgende dag gaan we met zijn drieën canyoningen. Eerst met een jeep omhoog en daarna twintig minuten de berg op wandelen. En dan aan touwen via watervallen weer naar beneden, spannend en actief.
Terug in Baños doen we een almuerzo (=lunch), helaas bevat de kippensoep onderdelen die ik liever niet zie.
Saludos Johan
Zij brengt me naar de Emergencia, dit is de spoedeisende hulp. Vervolgens krijg ik een rondleiding over de afdeling. Dit door een verpleegkundige die, net als de dokter in de televieserie ER, met een kruk loopt. De afdeling is groot, er wordt verteld dat de afdeling tachtig bedden heeft. Nadat ze me alles heeft laten zien kom ik op "mijn" kamer, genaamd Cuarto Critico 1.
Er liggen maar twee patiënten. Er wordt schoongemaakt en vrijwel alles (iedere ampul en sticker) wordt geteld. De verpleegkundigen hebben een kapje op hun hoofd. Ook zijn er verpleegkundigen die korte, strakzittende, uniformen dragen.
Later toch wel meer actie. Er komt een meneer na een trauma, wat er precies is gebeurd weet ik niet. Ik sta er van te kijken dat hij ontdaan wordt van al zijn kleren en vervolgens een papieren ziekenhuis jas(je) aankrijgt, een jas zoals ik ken als de isolatieschorten in Nederland. Ook krijgt hij een luier om. Dit alles lijkt voor te gaan op de behandeling door de dokters.
Niet veel later komt er een beademde patiënt met subcutaan emfyseem (= lucht onder de huid). Volgens de dokter zit de beademingsbuis niet goed en deze wordt dan ook verwijderd. Een nieuwe inbrengen gaat echter zeer moeizaam. De dokter spuit een slaapmiddel maar het lukt hem niet om een nieuwe buis in te brengen. Hij wil ook nog een spierverslapper hebben, dit is echter niet op de afdeling. Met spoed wordt er een recept geschreven en een verpleegkundige gaat dit halen. In de tussentijd moet de patiënt met een masker beademd worden. Ik zie het zuurstofgehalte van de patiënt dalen. Wanneer dit ergens in de veertig procent is grijp ik in. Ik til de kaak omhoog zodat de patiënt beter beademd kan worden. Als de spierverslapper eindelijk is gearriveerd lukt het moeizaam om de beademingsbuis bij de patiënt in te brengen. Natuurlijk heeft de patiënt ondertussen een ziekenhuisjas aan en een luier om!
Gelijk er na wordt bij een andere patiënt ook een beademingsbuis ingebracht, dit gebeurt zonder dat ik er erg in heb.
Vervolgens wordt er een patiënt binnengereden die gereanimeerd wordt, er wordt wel gemasseerd maar niet beademd. Meneer overlijdt dan ook.
Op deze afdeling (Cuarto Critico) is geen familie toegestaan, na het overlijden van deze patiënt zie ik heel even familie. Een dag later wanneer een patiënt stervende is gebeurd dit ook zonder familie.
Ondertussen ben ik er achter dat het protocol is dat iedereen een ziekenhuisjas en een luier omkrijgt. Ook al ben je jong en goed bij kennis, je krijgt dit!
Privacy lijken ze niet van gehoord te hebben. De gordijnen die er hangen worden zo goed als wel niet gebruikt.
De volgende dag moet ik eerst een "carnet" regelen. Dit is een pasje met mijn foto erop. Het is maar goed dat ik dit eerst heb geregeld want zonder kom ik de Emergencia niet op. Ik moet twee maal langs een beveiliger voordat ik op de afdeling ben. Het pasje wordt iedere keer uitvoerig bekeken.
De mevrouw die de dag ervoor een beademingsbuis heeft gekregen ligt er nog steeds. Geen plaats op de intensive care. Controles worden minimaal gedaan en als er een alarm gaat reageert niemand hierop! Mevrouw wordt in slaap gehouden maar verder niets, geen voeding, geen wisselligging. Later op de dag gaat mevrouw toch naar de intensive care, weet niet of het daar veel beter is. Ook hier ligt iedereen op de rug.
Mijn eerste dag was tot nu toe het meest hectisch. De dagen erna vaak rustig.
Iemand die een steekvlam in het gezicht heeft gehad, wordt gekoeld met natte gazen en vervolgens ingepakt met duodermplakken. Ook zie ik hier trauma's na blootstelling aan electriciteit.
Voorlopig genoeg over het ziekenhuis, maar ik zou nog veel meer kunnen schrijven over wat ik hier meemaak en beter zou kunnen.
Dag van de Arbeid is hier een vrije dag. Ook wij als vrijwilligers hebben een extra vrije dag. Ik ga deze dag met een Belgische naar de vulkaan Pululahua. Op en in de krater van deze inactieve vulkaan is het heerlijk wandelen.
Wanneer we op de terugweg naar de bus zijn, worden we ingehaald door een auto met een Ecuadoraanse familie. Met deze familie hebben we eerder op de dag kennisgemaakt. Er wordt ons gevraagd of we mee willen rijden naar Quito. De twijfel die ik heb is snel voorbij omdat dit een paar uur met de bus rijden scheelt. In de auto blijkt deze familie bij mij om de hoek te wonen. De familie heeft het voorstel dat we bij hun warme chocolademelk gaan drinken, ach waarom ook niet. Dit blijkt niet bij mij om de hoek te gebeuren maar in hun buitenhuis heel ergens anders. Eerst worden er inkopen gedaan en pas na een behoorlijke rit zijn we bij hun buitenhuis. We krijgen een broodje en warme chocolademelk. Nadat alles weer is opgeruimd gaan we terug naar huis, dacht ik! Nee, eerst moeten we naar de taartenzaak van meneer, daarna rijden we naar een winkel om room te kopen om vervolgens weer terug te gaan naar de taartenzaak. Als we weer op weg zijn blijken we één van de kinderen bij zijn biologische vader af te zetten. Als we eindelijk in de buurt van mijn huis rijden, heeft men het voorstel om uit te gaan in Quito-zuid. Ik bedank, het zou betekenen dat ik nogmaals een half uur in de auto moet zitten. Ondertussen is het tien uur 's avonds terwijl we rond vijf uur al in de auto zaten!
Na een korte nacht, 's ochtends vroeg met z'n vijven, naar het toeristische stadje Baños. Natuurlijk een aantal uren met de bus. 's Middags paardrijden en 's avonds in het donker met een vreselijke "discobus" de berg op. Hier vandaan gaan we de gloeiende lava van een actieve vulkaan zien. Helaas is het bewolkt en zien wij dit niet.
De volgende dag gaan we met zijn drieën canyoningen. Eerst met een jeep omhoog en daarna twintig minuten de berg op wandelen. En dan aan touwen via watervallen weer naar beneden, spannend en actief.
Terug in Baños doen we een almuerzo (=lunch), helaas bevat de kippensoep onderdelen die ik liever niet zie.
Saludos Johan
-
14 Mei 2015 - 08:27
Karla:
Tjonge jonge Johan, wat zal je af en toe kromme tenen hebben van de behandelingen die je ziet. Blijkt maar weer hoe bevoorrecht wij hier zijn.
Geniet van je avonturen, heerlijk om te lezen! -
14 Mei 2015 - 08:33
Saapke:
Hoi Johan,
wat weer een prachtig verslag! Iedere keer weer heerlijk om te lezen.Je geniet van alles wat je beleeft.
Je werkdagen zijn alleen overdag? En heb je veel mooi weer?
groetjes,
Saapke -
14 Mei 2015 - 08:37
Saapke:
Ik zie nu de "goedgevulde" kippensoep, GETVER, dat je dat door je keel krijgt! -
14 Mei 2015 - 11:07
Remco:
Mooi verhaal weer. Misschien doen wij het hier wel helemaal fout en doen ze het daar zoals het hoort :-) -
14 Mei 2015 - 11:20
Stenny:
Hoi Wieb,
mooie foto's van de afdaling in de waterval. Fijn dat je zolang in de auto mocht zitten met die familie, volgende keer misschien toch de bus... Veel plezier weer met het werk in het ziekenhuis en ja zoals het in Nederland gaat....gaat het nergens.
groetjes Stenny -
14 Mei 2015 - 12:57
Els:
Hoi Johan,
Wat maak je weer veel mee en wat is het ontzettend leuk om dit een beetje mee te beleven. Mooie foto's ook, dat maakt je verslag nog interessanter. Dus bedankt daarvoor! Sterkte met je werk en geniet van alles wat je daar meemaakt. Groetjes, -
14 Mei 2015 - 13:31
Marja:
jee Johan, wat een verhaal en wat een zorg. Kan me voorstellen dat je zelf wilt ingrijpen, lastig om het niet te doen denk ik.
Maar ja andere cultuur he.
Succes en veel plezier vooral.knuf -
14 Mei 2015 - 14:13
Sjoke:
Hagoeie....het lijkt wel of er zo'n latex handschoen in die soep zit jong!! Die 2e foto heeft daar erg veel vsn weg, haha! Ranzig!! Ook nog "gevuld" zie ik wel.....Maar je maakt in ieder geval weer heel wat mee! Ja en in dat ziekenhuis...wat een toestanden! Zie je al lopen met die vrouw uit ER, hoe is het mogelijk he? Wens je nog een prachtige tijd toe!
Groetjes Sjoke -
14 Mei 2015 - 17:38
Riet:
Jeetje, wat een verhaal, je handen zullen wel jeuken op zo'n SEH, je zal er maar liggen in je ziekenhuisjasje.
Je mag wel geen brokken maken met al die stunts die je uithaalt, straks lig je ook in een luier.
Weer ontzettend genoten van je verhaal kijk alweer uit naar de volgende.
groeten Riet P -
14 Mei 2015 - 17:40
Riet:
Ps. Ik gril me dood van die soep. -
14 Mei 2015 - 19:41
Irene:
'Smullen' die verhalen van je! Liefs Irene -
14 Mei 2015 - 20:00
Anita:
Jongen, wat een toestanden daar in het ziekenhuis. Zo zie je maar weer hoe verwent we hier zijn. Krijg je af en wel wat lekkers te eten, of zijn het vaak van die vieze happen, in Peru zat je aan de cavia's, zat je ook al niet op te wachten. Wij hebben het naar ons zin in Hongarije, wel heel rustig, maar er zijn veel mooie dingen te zien in de omgeving, en morgen en overmorgen gaan we naar Boedapest met de trein, want parkeren is daar lastig. Je doet wel veel leuke dingen, ik wist niet dat je kon paardrijden, of waren het van die "Slagharen" paardjes -
14 Mei 2015 - 21:42
Sonja:
Zeker wat anders! Succes en Enjoy! Gr. Sonja -
14 Mei 2015 - 21:51
Abe:
Heftige dingen maak je weer mee. Hoezo family centre care?
Een belangrijke uitdaging voor je.
Oudmedewerkersdag was dit jaar gezellig, een rondleiding door het nieuwe gedeelte van het ziekenhuis.
Ziet er prachtig uit. Ik denk wel iets anders dan waar je nu aan het werk bent.
Geniet nog van je vakantie (werk).
Liefs Abe en Hetty. -
14 Mei 2015 - 21:55
Paula:
Hoi Johan,tjonge wat een mooie verslagen,ik verslind ze!
Wij zitten hier lekker op de bank in de wetenschap dat als er ietst gebeurt,ik snel en vakkundig geholpen wordt in het dichtstbijzijnde ziekenhuis,zonder luier!
Wat een luxe.
geniet van je reis. -
15 Mei 2015 - 00:20
Jolanda:
Mooi verhaal weer, ik dacht in de kippensoep de kop van de kip te herkennen...."gelukkig" was het alleen een poot....
Ik vind het knap dat je nog zo lang hebt gewacht met ingrijpen bij die patiënt! Succes de komende tijd, want dat zal je wel nodig hebben!!
Ik kijk weer uit naar je volgende smeuïge verhalen!!
Groet, Jolanda -
15 Mei 2015 - 08:55
Pieternel:
Heerlijk die verhalen; hoe schokkender hoe beter, hoe ranziger hoe meer om van te smullen!
Ga zo door.
Ik geniet met je mee.
Groeten Pieternel -
15 Mei 2015 - 08:58
Ron:
Hoi Johan,
Wat een verhaal man, je maakt wel wat mee zo.
Kijk nu al uit naar je volgende verslag.
Bij deze nodig ik je uit om bij ons kippensoep te komen eten als je terug bent!
Nog heel veel plezier!
Groeten,
Gunter en Ron.
-
15 Mei 2015 - 13:01
Arjan:
Tjonge jonge, wat een mooie reis weer zeg! Erg leuk om met je mee te lezen.
Zo maak je nog eens wat mee ;-) Veel plezier nog!
Groeten,
Arjan
-
15 Mei 2015 - 18:02
Adèle:
Andere normen andere waarden. Wel even wennen als je de IC /SEH van hier gewend bent ;).
Veel werkplezier nog en blijf schrijven.
Gr Adèle -
15 Mei 2015 - 20:20
Jolanda T:
80 bedden...?!!! WoW!!!! Je zal in de nachtdienst heel wat kamers moeten schoonmaken...., of hebben ze daar wel dotjes ;-)
Bizar zeg...., je staat erbij en kijkt ernaar.... Je handen jeukten enorm denk ik. Er valt heel veel eer en levens te behalen als ze de A,B,C methode zouden doen, zoals een simpele jawtrust....
Alweer over de helft...., time fly's
Geniet, ook al is t moeilijk met de
(ethische )dilemma's in t ziekenhuis waar je tegenaan loopt.
Liefs jo -
16 Mei 2015 - 12:54
Sabine:
Jeetje Johan wat maak je veel mee!!! Super leuk om hier van mee te genieten en je verhalen te lezen. Super stoer en knap dat je dit allemaal doet. Het blijkt toch dat we het hier wel heel erg goed voor elkaar hebben. Zal wel lastig zijn om je aan te passen aan sommige dingen.
Heel veel plezier nog, genieten!!!
Gr,
Sabine -
16 Mei 2015 - 12:58
Bettina:
spannend en avontuurlijk wat je allemaal meemaakt -
16 Mei 2015 - 20:50
Nancy:
hoi johan!
wat een verhalen! beeld het me dan ook meteen in! zorg maar dat je daar alleen als hulpverlener komt en niet als zorgvrager! heel veel plezier nog en ga vooral door met schrijven, vind het geweldig om te lezen!
groetjes Nancy -
17 Mei 2015 - 17:38
Barbara:
Apetrots op jou ! Bezorgdheid om de patiënten, nu minder door jouw aanwezigheid ;-) Chaotische toestanden, niets is te gek? Doorgaan, vooral doorgaan.....Exposure-Explore. Flow, oftewel go-with-the-flow.
Geniet hier volop mee, avé -
17 Mei 2015 - 21:03
Mattie:
mooi verhaal,geniet nog maar effe.
Groet -
18 Mei 2015 - 08:11
Astrid:
He spetter,
Wat gaaf allemaal weer.
Je ziet er stoer uit op het paard.
Wat een film de ziekenhuis opvang enz.
Je kan daar dus nog veel voor ze gaan betekenen.
Geniet maar dat doe je al als ik het zo lees.
Liefs van mij -
18 Mei 2015 - 14:39
Marjolan:
Wat een leuk verhaal weer om te lezen! Ik kan me voorstellen dat je handen jeuken bij sommige patiënten! Heerlijk om zo mee te genieten met je ervaringen. -
19 Mei 2015 - 06:40
Petra:
Tikje jaloers op je hoor johan!! Geweldig om allemaal mee te maken. (behalve de soep dan!) -
19 Mei 2015 - 22:54
Teo:
Hey Johan, Geweldig mooi verhaal. Lijkt mij geen pretje om in het ziekenhuis te liggen. sterftecijfer zal wel hoog liggen. Wat een avonturen en wat een lekkere delicatesse in Ecuador. (goed gevulde kippensoep, weer eens wat anders). Geniet en laat ons meegenieten. gr Teo -
25 Mei 2015 - 21:38
Anita Mombarg:
Hoi Johan,
Wat een mooie avontuurlijke verhalen, Je verhalen lezen als een boek. Wat maak je veel mee. Ik kan me voorstellen dat je je ogen uitkijkt in het ziekenhuis. En dan alle leuke uitstapjes die maakt, geweldig!
Johan, ik hoop nog veel van je te lezen,
Geniet van je tijd daar, maar dat doe je al. Super!
-
26 Mei 2015 - 00:41
Mary:
Hi Johan,
Wat weer een mooi verslag. Teveel om allemaal op te schrijven lijkt mij.
Ze nemen dood en leven niet zo nauw. Het gaat zoals het gaat.
Moeten wij doen!!!
Ga je missen in Lourdes
Gr. Mary -
26 Mei 2015 - 09:44
Philip:
He broer
eindelijk kom ik er ff aan toe om te lezen hoe het met je gaat en wat je allemaal meemaakt
klinkt heftig hoor, lekker avontuurlijk
geniet er van en blijf schrijven
gr je broer
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
