Een werkdag en ……. I’ve survived the daladala
Door: Johan
Blijf op de hoogte en volg Johan
13 Mei 2008 | Tanzania, Marangu
Een werkdag en ……. I’ve survived the daladala
De tussenstand na 10 weken is dat ik 43 dagen gewerkt en 6 vrije dagen genomen heb (waarvan 4 een public holiday). Nog een kleine 3 weken te gaan. Het aftellen is begonnen.
Eerst een beschrijving van een werkdag. Vrijdags is het meestal niet druk maar vandaag is het extreem rustig. Het blijkt dat er ook maar weinig “dokters” zijn. Na wat klusjes en enkele kakuro-puzzels gemaakt te hebben ga ik maar eens naar de “canteen” voor een bakkie thee. Helaas hebben ze geen chapati (dit is een soort pannenkoek), dan maar een donut. De thee is meestal erg donker en pittig. Weet niet wat ze erin doen maar het zou peper kunnen zijn. Ik heb vandaag nog geen patiënt gezien maar na de thee komt hier gelukkig verandering in.
Een meisje komt voor het verwijderen van een gips. In plaats van hard wit gips is het nu zacht donkerbruin gips geworden. Ik begin het gips er af te knippen en kom tot de ontdekking dat dit nog steeds de eerste gipsspalk is. Normaal gesproken had ze na een week terug moeten komen om de spalk circulair te laten maken. Dit gips zal ruim anderhalve maand om de arm hebben gezeten.
Even later meldt een jongen zich. Een week geleden gaf een echte dokter hem, in verband met een sleutelbeenfractuur, een “figure of eight”. Dit is een schouderverband welke de schouders naar achteren trekt en op de rug een achtfiguur geeft. Ook ik had hier tot een week geleden nog nooit van gehoord. De jongen was niet tevreden wat ik me goed kan voorstellen. Hij gaat naar huis met een "sling". Een mitella bestaat hier niet, tenzij zelfgemaakt van een kledingstuk.
Hierna ga ik maar eens lunchen. Sinds een aantal weken is er geen keuzemenu meer. Het is eten wat de pot schaft. Vandaag is het pilaf. Normaal met een eetlepel spinazie maar vandaag met een klein banaantje en een beetje komkommersalade. Het menu wisselt tussen: gekookte bananen, rijst of ugali (dikke “pap” gemaakt van grof gemalen maïs) met bonen of vleessausje en makandi (maïs met bonen).
Na de lunch komt er een jongen met een creapbandage in zijn hand. Dit moet ik in opdracht van de medical officer geven. In Nederland zou ik dit het Pipo-pleister voor volwassen noemen. Hiermee bedoel ik dat dit verband weinig functie heeft (misschien alleen een psychologische functie). Nadat ik dit Pipo-pleister om zijn pols heb gedaan, bedenk ik me opeens dat ik eerder die ochtend een foto heb zien hangen waar ik een polsfractuur op zag. De foto’s hangen in de open lucht, voor iedereen zichtbaar, te drogen. Wanneer ik de pols test op een fractuur geeft hij veel pijn aan. Ik ga op zoek naar de bewuste foto. En ja hoor de “polsfractuur” hoort bij deze jongen. De Medical officer vertelt mij dat de radioloog geen fractuur had gezien. Nadat ik hem de fractuur op de foto laat zien wordt het beleid veranderd in een gipsspalk. Hier noemen ze dat backslab P.O.P (plaster of Paris).
Daarna nog een kortademige mevrouw die van mij een injectie in een ader moet krijgen. Dat gebeurt hier niet met een venflon maar rechtstreeks met een naald op de spuit.
Dan nog een dame met een snijwond in een vinger. Ik bied aan om dit te hechten. Ik krijg bijna niet de kans om de wond schoon te maken. Daarom vraag ik de medical officer om uitleg aan haar te geven. Bij deze dame zou ik zonder uitleg (door de taalbarrière) geen enkele (verdovings)prik in haar vinger krijgen. De medical officer praat met haar en houdt vervolgens ook nog haar vinger vast. Na de verdoving is het een makkie om de wond te hechten. Dokterswerk, maar nu door mij. Hier kan dat allemaal.
Om vier uur zit mijn dienst er op. Ik ga naar de school achter het ziekenhuis om te internetten. Wanneer ik bij het computerlokaal aankom is deze gesloten. Plotseling begint het te stortregenen. Terwijl ik schuil bel ik Elly, een leerling die ik eerder heb ontmoet. Met hem ga ik naar een ander gebouw maar helaas hier wordt les gegeven. De les duurt nog maar een kwartiertje. Daarna mag ik. Het kwartiertje blijkt ruim een uur wachten te zijn. Stom, ik had het kunnen weten!
Elly blijft samen met mij wachten. We hebben het over cultuurverschillen. Ook vertelt hij over de Masaï-mannen. Elly vertelt dat wanneer de Masaï-man wil “slapen” met een vrouw, hij zijn speer voor de ingang van het huis zet. Het maakt niet uit of het zijn eigen vrouw is of van iemand anders. Een vrouw mag niet weigeren om met een man te “slapen”. Wanneer er een speer voor de ingang staat is het zelfs voor de echtgenoot verboden om zijn eigen huis in te gaan. Elly vertelt ook over “disease”. Pas wanneer ik het woord AIDS gebruik gebruikt hij dit ook. AIDS is een groot probleem bij de Masaï. Men denkt nog steeds dat men ziek is geworden door bijvoorbeeld een beet van een slang. De overheid heeft wel geprobeerd om het seksleven van de Masaï-man aan banden te leggen maar dit schijnt nog niet zo succesvol te zijn. Een schrale troost voor de vrouw: de man mag alleen met haar “slapen” wanneer ze ín huis is. Anders is het verkrachting.
Na lang wachten en wat internetverbindings-problemen toch eindelijk kunnen internetten. Hierna is het zo laat geworden dat ik in het donker terug loop naar huis (ik mag eigenlijk niet in het donker op straat zijn). Door de regen liggen er vele grote waterplassen op de weg. Een hele klus om droge voeten te houden.
De volgende dag is het zaterdag. We gaan naar Moshi. Moshi is een klein stadje 40 km verderop. Spannend, ik ga voor het eerst met de daladala, dit is een busje. In Nederland zouden er in zo’n busje 9 mensen kunnen maar hier is er zitplaats voor ongeveer 20 mensen. We gaan niet eerder rijden dan dat er ook ongeveer 20 mensen in zitten. Wanneer we eenmaal rijden blijkt dat het nog niet vol genoeg is want iedere keer stoppen we voor nog meer passagiers. Op een gegeven moment zijn er zo’n 30 man in de daladala. Marangu ligt hoger dan Moshi, de weg gaat vals plat naar beneden. We maken behoorlijk snelheid. Op de teller zie ik dat we wel 120 km/uur rijden! Na een klein uur arriveren we in Moshi.
Natuurlijk eerst geld pinnen. In Moshi kun je geld pinnen…. maar het ook weer uitgeven. De pinautomaat geeft me deze keer máár 80.000 shilling per keer. De reden zal zijn dat er maximaal 40 briefjes door de gleuf past. Ik krijg namelijk alleen briefjes van 2.000 (is ongeveer 60 cent). Hierna bij de bakker nog wat eten en 10 bruinbroden en een ui-kaasbrood voor ’s avonds kopen. Daarna Moshi verkennen en het geld weer uitgeven. Heb mijn collectie huisdieren aangevuld…….
De terugweg gaat weer met de daladala. Dit maal toch niet geheel zonder problemen. We zoeken ééntje uit waar we weer voorin kunnen zitten. Achteraf is het een foute keuze geweest…. Na een tijdje wachten rijdt de chauffeur geïrriteerd weg. Een rotonde linksom rijden lijkt veel groter dan rechtsom. En dat is het ook. We zijn weer terug in de straat waar we zijn opgestapt. We keren en staan weer te wachten. Onrust is voelbaar en even later staan er 2 motoragenten naast onze daladala. Er wordt gepraat, we rijden een meter, wederom gepraat, de bestuurder wordt gewisseld en we rijden weer. Dit duurt echter niet lang. Wanneer we de rotonde nog maar net verlaten hebben staan we weer aan de kant van de weg met de motoragent naast ons. Eén van hun stapt in en we rijden weer verder, natuurlijk weer niet voor lang. Een paar meter verderop wordt er weer gestopt. Maar nu stopt er ook een andere daladala. Iedereen stapt uit en stapt in de andere daladala. Wij hadden de eerste chauffeur betaald en denken dat we ons geld kwijt zijn. Gelukkig showt iemand geld en gaat daarmee naar de andere daladala. Wij hebben niet zo snel als de andere passagiers gereageerd. We zullen ons plekje voorin wel kwijt zijn. Maar nee, iemand heeft de voorstoelen voor ons vrij gehouden. Heel verrassend hebben we onze eerste chauffeur weer. Ook deze keer duurt het rijden niet lang, na een klein ritje wordt wéér de chauffeur gewisseld. Ondertussen is dit onze vierde chauffeur. Ik vraag de chauffeur wat het probleem was. Hij laat me weten dat hij alleen swahili kan. Met grote snelheid wordt werk in uitvoering links en rechts gepasseerd. Wederom hebben we topsnelheden van 120 km/uur. Het laatste stuk voor Marangu gaan we nog maar 20 km/uur. Nog een probleem…..nee, gelukkig komen we zonder verdere problemen aan in Marangu.
“I’ve survived the daladala” is een tekst op T-shirts hier. Zal ik die gaan kopen…..?
Groeten Johan
Ps: afgelopen week nogal wat internetproblemen gehad.
De tussenstand na 10 weken is dat ik 43 dagen gewerkt en 6 vrije dagen genomen heb (waarvan 4 een public holiday). Nog een kleine 3 weken te gaan. Het aftellen is begonnen.
Eerst een beschrijving van een werkdag. Vrijdags is het meestal niet druk maar vandaag is het extreem rustig. Het blijkt dat er ook maar weinig “dokters” zijn. Na wat klusjes en enkele kakuro-puzzels gemaakt te hebben ga ik maar eens naar de “canteen” voor een bakkie thee. Helaas hebben ze geen chapati (dit is een soort pannenkoek), dan maar een donut. De thee is meestal erg donker en pittig. Weet niet wat ze erin doen maar het zou peper kunnen zijn. Ik heb vandaag nog geen patiënt gezien maar na de thee komt hier gelukkig verandering in.
Een meisje komt voor het verwijderen van een gips. In plaats van hard wit gips is het nu zacht donkerbruin gips geworden. Ik begin het gips er af te knippen en kom tot de ontdekking dat dit nog steeds de eerste gipsspalk is. Normaal gesproken had ze na een week terug moeten komen om de spalk circulair te laten maken. Dit gips zal ruim anderhalve maand om de arm hebben gezeten.
Even later meldt een jongen zich. Een week geleden gaf een echte dokter hem, in verband met een sleutelbeenfractuur, een “figure of eight”. Dit is een schouderverband welke de schouders naar achteren trekt en op de rug een achtfiguur geeft. Ook ik had hier tot een week geleden nog nooit van gehoord. De jongen was niet tevreden wat ik me goed kan voorstellen. Hij gaat naar huis met een "sling". Een mitella bestaat hier niet, tenzij zelfgemaakt van een kledingstuk.
Hierna ga ik maar eens lunchen. Sinds een aantal weken is er geen keuzemenu meer. Het is eten wat de pot schaft. Vandaag is het pilaf. Normaal met een eetlepel spinazie maar vandaag met een klein banaantje en een beetje komkommersalade. Het menu wisselt tussen: gekookte bananen, rijst of ugali (dikke “pap” gemaakt van grof gemalen maïs) met bonen of vleessausje en makandi (maïs met bonen).
Na de lunch komt er een jongen met een creapbandage in zijn hand. Dit moet ik in opdracht van de medical officer geven. In Nederland zou ik dit het Pipo-pleister voor volwassen noemen. Hiermee bedoel ik dat dit verband weinig functie heeft (misschien alleen een psychologische functie). Nadat ik dit Pipo-pleister om zijn pols heb gedaan, bedenk ik me opeens dat ik eerder die ochtend een foto heb zien hangen waar ik een polsfractuur op zag. De foto’s hangen in de open lucht, voor iedereen zichtbaar, te drogen. Wanneer ik de pols test op een fractuur geeft hij veel pijn aan. Ik ga op zoek naar de bewuste foto. En ja hoor de “polsfractuur” hoort bij deze jongen. De Medical officer vertelt mij dat de radioloog geen fractuur had gezien. Nadat ik hem de fractuur op de foto laat zien wordt het beleid veranderd in een gipsspalk. Hier noemen ze dat backslab P.O.P (plaster of Paris).
Daarna nog een kortademige mevrouw die van mij een injectie in een ader moet krijgen. Dat gebeurt hier niet met een venflon maar rechtstreeks met een naald op de spuit.
Dan nog een dame met een snijwond in een vinger. Ik bied aan om dit te hechten. Ik krijg bijna niet de kans om de wond schoon te maken. Daarom vraag ik de medical officer om uitleg aan haar te geven. Bij deze dame zou ik zonder uitleg (door de taalbarrière) geen enkele (verdovings)prik in haar vinger krijgen. De medical officer praat met haar en houdt vervolgens ook nog haar vinger vast. Na de verdoving is het een makkie om de wond te hechten. Dokterswerk, maar nu door mij. Hier kan dat allemaal.
Om vier uur zit mijn dienst er op. Ik ga naar de school achter het ziekenhuis om te internetten. Wanneer ik bij het computerlokaal aankom is deze gesloten. Plotseling begint het te stortregenen. Terwijl ik schuil bel ik Elly, een leerling die ik eerder heb ontmoet. Met hem ga ik naar een ander gebouw maar helaas hier wordt les gegeven. De les duurt nog maar een kwartiertje. Daarna mag ik. Het kwartiertje blijkt ruim een uur wachten te zijn. Stom, ik had het kunnen weten!
Elly blijft samen met mij wachten. We hebben het over cultuurverschillen. Ook vertelt hij over de Masaï-mannen. Elly vertelt dat wanneer de Masaï-man wil “slapen” met een vrouw, hij zijn speer voor de ingang van het huis zet. Het maakt niet uit of het zijn eigen vrouw is of van iemand anders. Een vrouw mag niet weigeren om met een man te “slapen”. Wanneer er een speer voor de ingang staat is het zelfs voor de echtgenoot verboden om zijn eigen huis in te gaan. Elly vertelt ook over “disease”. Pas wanneer ik het woord AIDS gebruik gebruikt hij dit ook. AIDS is een groot probleem bij de Masaï. Men denkt nog steeds dat men ziek is geworden door bijvoorbeeld een beet van een slang. De overheid heeft wel geprobeerd om het seksleven van de Masaï-man aan banden te leggen maar dit schijnt nog niet zo succesvol te zijn. Een schrale troost voor de vrouw: de man mag alleen met haar “slapen” wanneer ze ín huis is. Anders is het verkrachting.
Na lang wachten en wat internetverbindings-problemen toch eindelijk kunnen internetten. Hierna is het zo laat geworden dat ik in het donker terug loop naar huis (ik mag eigenlijk niet in het donker op straat zijn). Door de regen liggen er vele grote waterplassen op de weg. Een hele klus om droge voeten te houden.
De volgende dag is het zaterdag. We gaan naar Moshi. Moshi is een klein stadje 40 km verderop. Spannend, ik ga voor het eerst met de daladala, dit is een busje. In Nederland zouden er in zo’n busje 9 mensen kunnen maar hier is er zitplaats voor ongeveer 20 mensen. We gaan niet eerder rijden dan dat er ook ongeveer 20 mensen in zitten. Wanneer we eenmaal rijden blijkt dat het nog niet vol genoeg is want iedere keer stoppen we voor nog meer passagiers. Op een gegeven moment zijn er zo’n 30 man in de daladala. Marangu ligt hoger dan Moshi, de weg gaat vals plat naar beneden. We maken behoorlijk snelheid. Op de teller zie ik dat we wel 120 km/uur rijden! Na een klein uur arriveren we in Moshi.
Natuurlijk eerst geld pinnen. In Moshi kun je geld pinnen…. maar het ook weer uitgeven. De pinautomaat geeft me deze keer máár 80.000 shilling per keer. De reden zal zijn dat er maximaal 40 briefjes door de gleuf past. Ik krijg namelijk alleen briefjes van 2.000 (is ongeveer 60 cent). Hierna bij de bakker nog wat eten en 10 bruinbroden en een ui-kaasbrood voor ’s avonds kopen. Daarna Moshi verkennen en het geld weer uitgeven. Heb mijn collectie huisdieren aangevuld…….
De terugweg gaat weer met de daladala. Dit maal toch niet geheel zonder problemen. We zoeken ééntje uit waar we weer voorin kunnen zitten. Achteraf is het een foute keuze geweest…. Na een tijdje wachten rijdt de chauffeur geïrriteerd weg. Een rotonde linksom rijden lijkt veel groter dan rechtsom. En dat is het ook. We zijn weer terug in de straat waar we zijn opgestapt. We keren en staan weer te wachten. Onrust is voelbaar en even later staan er 2 motoragenten naast onze daladala. Er wordt gepraat, we rijden een meter, wederom gepraat, de bestuurder wordt gewisseld en we rijden weer. Dit duurt echter niet lang. Wanneer we de rotonde nog maar net verlaten hebben staan we weer aan de kant van de weg met de motoragent naast ons. Eén van hun stapt in en we rijden weer verder, natuurlijk weer niet voor lang. Een paar meter verderop wordt er weer gestopt. Maar nu stopt er ook een andere daladala. Iedereen stapt uit en stapt in de andere daladala. Wij hadden de eerste chauffeur betaald en denken dat we ons geld kwijt zijn. Gelukkig showt iemand geld en gaat daarmee naar de andere daladala. Wij hebben niet zo snel als de andere passagiers gereageerd. We zullen ons plekje voorin wel kwijt zijn. Maar nee, iemand heeft de voorstoelen voor ons vrij gehouden. Heel verrassend hebben we onze eerste chauffeur weer. Ook deze keer duurt het rijden niet lang, na een klein ritje wordt wéér de chauffeur gewisseld. Ondertussen is dit onze vierde chauffeur. Ik vraag de chauffeur wat het probleem was. Hij laat me weten dat hij alleen swahili kan. Met grote snelheid wordt werk in uitvoering links en rechts gepasseerd. Wederom hebben we topsnelheden van 120 km/uur. Het laatste stuk voor Marangu gaan we nog maar 20 km/uur. Nog een probleem…..nee, gelukkig komen we zonder verdere problemen aan in Marangu.
“I’ve survived the daladala” is een tekst op T-shirts hier. Zal ik die gaan kopen…..?
Groeten Johan
Ps: afgelopen week nogal wat internetproblemen gehad.
-
13 Mei 2008 - 10:05
Wiepie:
hey johan
zo te lezen gaat het allemaal goed het weer hier is prima zo'n 25/28 graden lekker vertoeven hier in holland. is wat anders dan die regenplassen. nou we horen over ongeveer 3 weken de verhalen vast uitgebreider.groeten wiepie en de rest xx -
13 Mei 2008 - 11:41
Remco Den Hartog:
Het is net of ik de avonturen van Kuifje lees :-) Zal straks wel weer wennen zijn, terug in NL. Zeg, ben je wel weer op tijd terug voor het weekendje Texel? Horen we eens andere verhalen dit jaar.
Grt,
Remco -
13 Mei 2008 - 12:56
Marja Fl.:
Hoi Johan,
wat een avonturen beleef je toch he, maar goed dat je niet te bang bent uitgevallen anders stap je nooit meer in zo,n busje. Maar wat vliegt de tijd he als je nog maar drie weken daar bent, wat zal het weer wennen zijn.
Hier gebeurt lang niet zo veel, maar om je vast op de hoogte te stellen van het wel en wee van de afd( om vast in de mood te komen) Dennis en echtgenote hebben een gezonde zoon, Jet komt al weer terug van zwangersschapsverlof en Marieke is al terug. Mirjam geniet nog even van haar verlof en Karine gaat bijna. Verder is het bij ons een stuk drukker als bij jou heb ik de indruk, ook dat zal weer wennen zijn.
Maar goed geniet er nog van de komende weken, en denk nog maar niet al te veel aan ons.
groetjes Marja -
13 Mei 2008 - 16:56
Miranda:
Wat een ervaringen, blij dat we met je mee mogen lezen. Heel succes en plezier in de laatste periode. Hopelijk tot op Texel, Groeten Miranda -
13 Mei 2008 - 19:50
Saapke:
Nou zeg wat een toestand, je bent je leven niet veilig als je van het vervoer afhangt daar.Maar goed dat de chauffeurs hier in Ned. de taal goed beheersen. Want met het staken de komende dagen zouden er nog meer problemen ontstaan........
Zeg geniet nog van je laatste periode en geef niet te veel geld uit.....
Je neemt toch niet een stinkdier mee? Die hebben we al in Ned. hoor!
gr. Saapke -
14 Mei 2008 - 08:02
Astrid:
Hallo spetter,
Je busjes vrhaal doet me weer denken aan onze lift avonturen in het buitenland hahaha.
Het schiet op voor je he ben wel blij dat het je goed bevalt anders is 3 maanden niet te overzien.
Hier alles oke en we hebben nog steeds volop zon!
P.s kun je dat kleine mannetje niet meenemen? Hebben we vast nog wel een plekkie voor op het werk.
Dikke kus en geniet het laatste stukje
Astrid
-
14 Mei 2008 - 13:06
Els:
Hoi Johan,
Je doet heel wat bijzondere ervaringen op! Rontgenfoto’s die in de zon hangen om te drogen en dan zo’n verhaal over de Masai die hun speer voor de ingang van een huis zetten en dan heb ik het nog niet eens over het daladala busje! Je bedenkt je toch wel drie keer voor je weer in zo’n busje stapt, hoop ik. Het zal straks wel even wennen zijn als je terug bent, want hier is alles weer ‘gewoon’. Als je je mailtjes bundelt tot een boek(je) kun je het op een saaie winterdag nog eens teruglezen, wat foto’s erbij en je bent weer even in Afrika... (tip van een vroegere collega die door Australie heeft gereisd) Groetjes, Els
-
14 Mei 2008 - 16:59
Saskia:
Hey Guan,
The figure of eight; voor jou verrassend, ik heb hem als kind ook 6 weken om moeten hebben wegens een gebroken sleutelbeen!! (maar ja ik ben dan ook al een ouwe doos)
Niet te geloven dat jouw avontuur over 3 weken alweer om is.
Je daladala verhaal komt ook wel overeen met de Indiase taxi's.
Tot gauw!
Liefs Sas -
15 Mei 2008 - 06:39
Corine:
Geef mij de daladala naar Amsterdam maar:-).
Nog veel plezier de laatste weken.
Veel groeten Corine -
15 Mei 2008 - 09:14
Sjoke:
Hoi Johan,
Inderdaad is het aftellen begonnen...heb je zin om terug te gaan of is het met gemengde gevoelens? Je kunt wel een cultuurschok oplopen jong! Het zal wel een hele omschakeling zijn straks. Wat een andere wereld is het daar he! Prachtig om te lezen trouwens! We hopen dat je nog drie mooie weken mag beleven, take care! Ben wel erg nieuwsgierig naar dat huisdier....Tot de volgende keer!
Groetjes van Sjoke en de jongens -
16 Mei 2008 - 13:26
Riet:
hoi Johan,
Jouw verhalen zijn net zo leuk als van Bert, zelfde plek, andere belevenissen. De weddenschappen over je kapsel lopen uit een van coup Wilders tot coup Fortuin. We gaan het zien! Geniet van je laatste weken en tot gauw.
Riet -
17 Mei 2008 - 10:14
Marja K:
Hallo Johan
Kort en wat laat berichtje. Het was weer boeiend om je verhaal te lezen.
Als je terug komt wil ik veel verhalen op mijn VOLKSTUIN.
groet Marja -
17 Mei 2008 - 12:20
Stenny:
Hoi Wieb, maar goed dat je de daladala overleefd hebt. Ik moest denken aan die mop: hoe krijg je 20 belgen in een busje??? Leg er een zakje patat in. Alleen nu was het bij jou werkelijkheid.
Echt onverantwoord om met ongeveer 25 mensen in zo,n busje te zitten en dan 120 km te rijden.Geen wonder dat er zoveel ongelukken gebeuren met omvallen enzo.
Ik vind het wel leuk op te merken dat je nog steeds accuraat bent naar je patiënten toe. Gelukkig voor de jongen met de pols, dat je het nog wist van die foto, anders is hij misschien voor zijn leven lang de kracht kwijt in die pols.
En wat dacht jij van goede sexuele voorlichting te gaan geven aan de afrikanen. Is dat geen uitdaging, dan kan je de sterftecijfers teminste terug dringen. Misschien een idee voor een volgende missie??? Wat een cultuur is dat daar zeg, poe poe, vind ik. Gelukkig hebben wij geen last van speren voor de deur, hooguit fietsen, maar dat telt niet mee, denk ik.
Oké Wieb, de laatste paar dagen zijn inderdaad aangebroken, haal er uit wat je eruit kan halen en kom zonder ziektes en zo veilig naar Huis.
Costa, de zwager van Yvonne popelt van verlangen om jou te ontmoeten en te horen hoe het is in Tanzania. Als je bij ons bent, moet je maar een avond voor hem vrijmaken en al je foto's laten zien. Hij heeft toch wel wat last van heimwee.
Nu genoeg voor zover, tot het volgende bericht en de groetjes.. -
18 Mei 2008 - 17:22
Kitty:
hoi menneke
Geniet nog ven je laatste momentjes, als je weer hier bent is het meteen weer over hoor. Doe voorzichtig en goede reis.
Toi , toi Kitty -
20 Mei 2008 - 12:42
Riet Pronk:
wij maar klagen over het openbaar vervoer het kan nog erger. ik ben toch wel blij met onze foto"s op het net zie je ze al hangen tussen de was.Ik kijk alweer uit naar je volgende avontuur. groetn riet p -
21 Mei 2008 - 20:31
Teo En Jacoba :
Hallo Johan
Na het lezen van je verhaal ga ik ervan uit dat we binnenkort een dokter in de familie hebben.
Altijd handig een broer die een gipsverbandje kan leggen, wondje hechten en zo meer.
Ben je straks een gediplomeerde arts uit Tanzania ?? Kunnen ze vast wel gebruiken in Hoorn !!
Zo te horen heb je niet een al te gevarieerd menu. Straks maar snel weer aan de boerenkool met worst.
Geen wonder dat aids een groot probleem in Afrika is. In Nederland moet je nog een versier truc uit de doos halen voor je weet wel !!! Maar uit je verhaal begrijp ik dat een Masai-man zo bij zijn buurvrouw kan binnen “wippen”.
Zolang hij zijn speer maar niet vergeet.
Het verhaal van het busje, of beter gezegd daladala, doet mij heel denken aan onze rondreis door Zuid Afrika.
Daar had je precies dezelfde “levensgevaarlijke” situaties met die busjes.
Volgepropt met mensen, hoge snelheden en hier en daar slechte wegen met mensen en dieren langs de weg.
Als er dan ook iets mis gaat, dan heb je ook direct veel slachtoffers.
Was het niet verschrikkelijk warm in dat busje?? Airco zullen ze wel niet hebben ??!
Ik zou het T-shirt kopen, al was het alleen maar voor de fun.
Je avontuur is bijna ten einde, geniet er nog van
Tot zien in Nederland
Groetjes Teo & Jacoba
-
23 Mei 2008 - 02:09
Pieternel:
Hallo Johan;
Time flies when you're having fun...de tijd vliegt om. Heb je al zin om terug te komen?
Wel een hele ervaring voor je geweest.
Wat zal je een indrukken hebben opgedaan en misschien ook veel foto's.
Ik zit nu in de nachtdienst met Sylvia en Henk en Maaike. Je moet de groeten van ons allemaal hebben. Het is hier nu weer even wat rustiger...een hele drukke periode gehad maar nu even tijd om jouw berichten te lezen en even te mailen.
Henk is zwanger van een leuke hond: weet je nog een naam?
Sylvia ziet erg tegen haar vakantie op; ze gaat nml naar Zweden en is bang dat ze weinig aan haar zonnebrand zal hebben.
Factor 1 is genoeg lijkt mij.
Ze zal blij zijn als ze weer terug is...
Johan; geniet er nog even van en tot ziens....
Pieternel.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
